Bluzka ze styczniowej Burdy

Moje kolejne podejście do dzianiny. Po dwóch miesiącach walk (przeciągniętych z powodu braku czasu) nareszcie bluzka nadawała się do zdjęcia.

Wpadła mi w oko od samego początku, wraz ze styczniowym numerem. Zachęciłam się dodatkowo jednokolorową wersją uszytą przez Mum (TUTAJ). Wygrzebałam na nią z szafy kawałek dzianiny kupionej kiedyśtam w celu przełamania lodów z dzianiną. Nie miałam jednak dotychczas odwagi, ale ten model tak mi się spodobał, że postanowiłam ją wreszcie spożytkować.

Trochę do niej podchodziłam jak do jeża, bo bałam się, że mi się tkanina rozejdzie, a szwy ściągną. Zakupiłam nawet w pewnym angielskim sklepie (TUTAJ) flizelinową taśmę formującą - w Hiszpanii póki co nie tylko nie można tego cudu dostać (sprawdziłam co piszą na blogach), ale nawet w najlepiej zaopatrzonej w mieście pasmanterii nie wiedzą w ogóle co to jest! Patrzyłam również w Polsce, ale w pewnym sklepie internetowym zaoferowano mi wysyłkę towaru wartego 25 złotych za bagatela 100 złotych... Dlatego ostatecznie padło na sklep brytyjski (wysyłka 3 funty z groszem).

Ku mojemu zaskoczeniu cienka wiskozowa dzianina bardzo dobrze się dogadała z moją maszyną, nawet nie musiałam za wiele ustawień zmieniać: ani nie ściągała, ani nie rozwlekała. Jedynym problemem był dekolt, który uparcie chciałam wykonać według oryginalnych instrukcji. Wyszło: krzywo, brzydko i za ciasno. Dlatego nie miałam oporów go po prostu ciachnąć i zastosować obszycie za radą Wioletty (TUTAJ - bardzo polecam!!). Dodatkowo zmarszczyłam większy fragment boku, ponieważ bluzka wydawała mi się za długa. Nadal mi się taka wydaje, ale już tak bardzo nie rzuca się w oczy.

Dla niewtajemniczonych: Burda nr 1/2014, model 122.

Tym samym uwolniłam kolejną zalegającą tkaninę!