Miała być mała czarna...

...a prawie wyszła z tego Czarna Wdowa. Wtedy postanowiłam ją poratować i dorobiłam jej kołnierzyk. Czy się udało, sama nie wiem. W zamierzeniu miała to też być szybka sukienka na poprawę humoru z wypróbowanego wykroju. Oczywiście jak zwykle skończyło się na żmudnym pruciu i modyfikowaniu. A że sukienka jest uszyta z dzianiny, w dodatku takiej z meszkiem, to trochę mnie to kosztowało. Pożałowałam, że nie wybrałam prostszego modelu, bez szwu na plecach, ale wtedy bym nie miała gdzie tej sukienki odchudzić, bo trzeba było ją sporo zwęzić. Kołnierzyk wykonany z tkaniny, co prawda elastycznej, ale i tak sprawił, że sukienka przestała swobodnie przechodzić przez głowę więc musiałam znów pruć i dorobić zapięcie na guziczek. Ufff.... A miało być tak łatwo.

Dużo ciekawsza tym razem była sesja zdjęciowa, bardziej profesjonalna niż zwykle ;), w mojej ulubionej kawiarni.

Jak można przeczytać z tablicy w tle, w piątki jest 'polaco', co oznacza spotkania grupy mówiącej po polsku. I jestem tam jedyną Polką!

Nie mogłam też się zdecydować jaki guzik przyszyć do kołnierzyka. Miałam trzy typy, które i tak zostały wyłonione drogą eliminacji z około dziesięciu. W końcu wybrałam "ciasteczko" - guzik z celuloidu (proszę z daleka z ogniem!).

Sukienka w skrócie:

Wykrój: nr 109 z Burdy nr 09/2012, z przedłużonymi rękawami i kieszeniami
Rozmiar: 34 jeszcze pomniejszony (że zazwyczaj szyję 36!) - mimo, że oryginalnie ten wykrój w Burdzie był wykonany z dzianiny, to przestrzegam, że sukienka lepiej leży uszyta z tkaniny, jak ta TUTAJ. W dzianinowej wersji rozmiaru 34 wyglądałam jak straszydło...
Materiał: Włochata dzianina wełniana (podpalałam!). Miałam kawałek dł. ok. 160 cm, który zalegał w szafie od zeszłorocznej zimowej wyprzedaży, i troszkę mi jeszcze zostało; kołnierzyk i pasek materiału - biała bi-elastyczna tkanina. Worki kieszeni są uszyte z resztki cienkiej czarnej dzianiny.
Nici: szyłam zwykłymi poliestrowymi nićmi, ale elastycznym ściegiem.
Dodatki: Guzik ciasteczko z mojej ogromnej kolekcji guzików vintage. Użyłam też taśmy flizelinowej.
Czasu nie liczę, bo nie mam go za dużo, i zazwyczaj tu usiądę pół godzinki, tam dwadzieścia minut na prucie, tu znów kwadrans na krojenie i tak dalej. Chyba tylko raz w życiu udało mi się tak usiąść i cięgiem przesiedzieć przy maszynie aż skończyłam.


I jeszcze kołnierzyk - wykombinowany na podstawie instrukcji zamieszczonej kiedyś przez Marchewkową TUTAJ, który trochę zmodyfikowałam, bo koniecznie chciałam, żeby miał to pseudo zapięcie na guziczek.


-------------------------------------------------
Mój mężczyzna stwierdził, że mam teraz gotowy strój na karnawał: będę Wednesday z rodziny Adamsów...

I jeszcze chciałam podziękować fotografowi i jego asystentce - ¡Muchas gracias al fotógrafo y su asistente! ¡Y a la dueña de la cafetería!